مرکز سیاست‌گذاری جامعه هزاره اعلامیه به مناسبت چهارمین سال سلطه گروه تروریستی طالبان بر افغانستان شماره: 41 تاریخ: 24 اسد 1404 امروز چهار سال از روزی می‌گذرد که افغانستان بار دیگر به دست گروه تروریستی طالبان سقوط کرد؛ روزی که آغازگر یکی از تاریک‌ترین فصل‌های تاریخ معاصر این سرزمین بود. در این چهار سال، نه تنها امید مردم برای صلح، عدالت و پیشرفت به یغما رفت، بلکه پایه‌های زندگی مدنی و حقوق انسانی با خشونت، تبعیض و سرکوب منهدم گردید. حاکمیت طالبان بر افغانستان، حاکمیت یک ایدئولوژی ضدانسانی و زن‌ستیزانه است که با زور اسلحه، بر اساس قومیت و تفسیر افراطی از دین، تمام عرصه‌های زندگی مردم را کنترل می‌کند. اقوام به حاشیه رانده شده، به‌ویژه هزاره‌ها، هدف مستقیم سیاست‌های پاکسازی قومی، کوچ اجباری و غصب سرزمین‌ها قرار گرفته‌اند. مناطق وسیعی از بامیان، دایکندی، بهسود، غور و سایر بخش‌های هزاره‌نشین و همچنان ساحات اقوام دیگری باهم برادر افغانستان، با زور اسلحه و تهدید، تخلیه و در اختیار نیروهای طالبان و هم‌پیمانان‌شان قرار گرفته است. این اقدامات نه‌تنها نقض آشکار حقوق بشر، بلکه مصداق بارز جنایت علیه بشریت است. در کنار این فاجعه، زنان افغانستان عملاً به زندانیان خانه‌های خود تبدیل شده‌اند. دختران از مراکز آموزشی و تحصیلی رانده شده، زنان از محل کار اخراج گردیده‌اند و هر صدای مطالبه‌گر زنانه با خشونت، تهدید، بازداشت و حتی مرگ، خاموش شده است. در کنار تمام این مظالم که علیه این قشر آسیب پذیر یعنی زنان، اعمال گردید، گروه طالبان با آن هم بسنده نکرده و دست به اختطاف گروه گروه از دختران نوجوان و زنان کشور زدند که متأسفانه از سرنوشت هیچ یک شان اطلاعی در دست نیست. با ایجاد این رعب و وحشت در پی اجرای بیشتری سیاست حذف زنان از عرصه اجتماعی بوده و به‌دنبال نابودی نیمی از نیروی انسانی و خلاق جامعه افغانستان میباشند. همچنین رسانه‌های آزاد، سازمان‌های مدنی و حقوق بشری که در دو دهه گذشته دستاوردهای ارزشمندی برای جامعه به همراه داشتند، یا تعطیل شده‌اند یا تحت کنترل شدید طالبان فعالیت می‌کنند. فضای عمومی کشور در انحصار کامل ترس، سانسور و سرکوب قرار دارد. مرکز سیاست‌گذاری جامعه هزاره، ضمن محکوم‌کردن چهار سال حکومت سیاه طالبان، بار دیگر هشدار می‌دهد که ادامه این وضعیت، به معنای فروپاشی کامل ساختار اجتماعی افغانستان، نابودی تنوع قومی و فرهنگی و گسترش موج جدیدی از مهاجرت اجباری و بحران انسانی خواهد بود. ضمن نکات اشاره شده، از جامعه جهانی، شورای حقوق بشر سازمان ملل، دادگاه کیفری بین‌المللی و همه نهادهای مسئول می‌خواهیم که: 1.جنایات طالبان علیه زنان و اقوام به حاشیه رانده شده را به عنوان «جنایت علیه بشریت» و «نسل‌کشی» به رسمیت بشناسند. 2.مکانیزم‌های عملی برای حمایت فوری از قربانیان و متوقف‌کردن کوچ‌های اجباری ایجاد کنند. 3.رهبران طالبان و عاملان این جنایات را بیشتر از قبل، تحت پیگرد قانونی بین‌المللی قرار دهند. سکوت در برابر این جنایات، نه بی‌طرفی، بلکه هم‌دستی با ظلم است. ما مردم افغانستان، به‌رغم سرکوب و تهدید، همچنان به مبارزه برای آزادی، عدالت و حفظ کرامت انسانی ادامه خواهیم داد و از همه آزادگان جهان می‌خواهیم که در کنار ما بایستند. مرکز سیاست‌گذاری جامعه هزاره 15 آگست ۲۰۲۵
