mohammad salahi @_mohamad_salahi

زردِ عاجز سرخِ وحشی سبزِ موج...

امیدِ ابلیس، لبخنده ی توست اشتباهِ من، خدا پرستیِ تو

: مزرعه ی گندم نمودارِ یک آشتی‌ست آشتی میانِ آتشِ خورشید و زلال آب! اما چشمان تو سراسر ستیز است... چشمان تو نگاهِ شومِ خدا به آفرینشِ عشق است!

خود را میانِ چشمانِ تو دیدم و جانِ تو را اندیشیدم. آه، خرزهره‌یِ سپید‌... خود را میانِ چشمان تو دیدم و دهانِ تو را اندیشیدم. آه، خرزهره‌ی سرخ... خود را میانِ چشمانِ تو دیدم اما؛ تو را مُرده یافتم. #لورکا t.me/AN_OLDBOY

زیرا زیبا چیزی نیست، جز آغازِ هراس‌انگیز، که ما هنوز به دشواری آن‌را تحمل می‌کنیم. ریلکه t.me/windGp

زیرا زیبا چیزی نیست، جز آغازِ هراس‌انگیز، که ما هنوز به دشواری آن‌را تحمل می‌کنیم. ریلکه t.me/windGp

او دانست، نگاهِ دستِ نازیدن را.

و شبِ سرد، شبِ بُریدن بود.

من مغرور به اندیشیدن به تو بودم، اما شاخه های بی برگ را، بایستی بُرید.

هنوز بی برگ بود، وقتی که بهار شده بود.

غمگین از نشتری هستم، که به دفترِ من زده نشد، و در سکوتِ خودم، زهره ام ترکید!

ای رنج! اگر اندک باشی، تو را تاب می‌آورم، و اگر تاب‌آوردنی نباشی، کوتاه خواهی بود. #سنکا t.me/windGp

و همانا شما را از آن‌رو دوست میدارم که امروز نمیدانید چگونه زندگی باید کرد، شما انسانهای والاتر! پس بهین زندگی شما راست. 3 درباره ی انسانِ والاتر چُنین گفت زرتشت فریدریش نیچه (داریوش آشوری)

نخستین بار که به آدمیان روی کردم، به حماقتِ خلوت‌نشینان دست زدم، حماقتِ بزرگ: خود را به بازار درآوردم. چون با همگان سخن گفتم، با هیچکس سخن نگفتم. باری، شامگاهان تنها بندبازان همدم‌ام بودند و جسدها؛ و من نیز خود کمابیش جسدی را می‌مانستم. 1 درباره ی انسان والاتر چنین گفت زرتشت

5 سال پیش، از "دوست" ام یاد گرفتم شاپوری بپزم:

«ای سرگشته ی مسکین، ای آرزومند، ای "پروانه ی خسته"! میخواهی که امشب آسایشی و سر و سامانی داشته باشی؟ پس به غارِ من برشو! «آن راه به غارِ من میرسد! من اکنون میخواهم به شتاب دیگر بار از تو بگریزم. اکنون چنان است که گویی سایه ای بر من نشسته است. سایه چنین گفت زرتشت

او چگونه چنین شده است؟ مگر نه آن که میباید بسی شرمساری کشیده باشد؟ چنین گفت زرتشت درباره ی رحیمان

در دلِ خویش اندیشید: باری، چه مسکین است انسان! چه زشت، چه ژکنده، چه آکنده از شرمِ پنهان! شنیده بودم که انسان عاشقِ خویشتن است. وَه که این عشق چه بزرگ میباید بود! چه بسیار خوارداشت که با آن در ستیز است! زشت ترین انسان چنین گفت زرتشت نیچه

این مرد نیز همان اندازه که خود را خوار میداشت، عاشقِ خویشتن بود. در چشمِ من او عاشقی بزرگ است و خواردارنده ای بزرگ. دوست میدارم خوارشمارندگانِ بزرگ را. باری، انسان چیزی ست که بر او چیره میباید شد. زشت ترین انسان چنین گفت زرتشت فریدریش نیچه (داریوش آشوری)