زنانِ سرزمین ما یا کفن برای عزیزان خود دوخته‌اند، و یا در کفن ‌هایی، بی‌ نامی و نشانی، به خاک سپرده شده‌اند. سفیدیِ کفن، برای زنِ آن سرزمین، ادامه همان سیاهیِ چادرش است؛ تداومِ سرنوشت تلخ؛ امتدادِ سوگواری و اندوهِ آن زخم ناسورِ زنانگیِ ریشه در سرزمینی چنین غمبار داشتن!