زمانی که نظامیان ما با یونیفرم خدمت می‌کردند، احساس امنیت و آرامش داشتیم. اما کشورهای همسایه هیچ رحم و توجهی به ما نکردند و تنها خودت از مردم بی‌پناه و بی‌وطن محافظت می‌کردی. این‌ها چه گناهی دارند که هر روز کشته می‌شوند؟ اگر دفاع از وطن وظیفه است، آیا پاداش آن باید چنین باشد؟ حاکمان کشور بر ما رحم نمی‌کنند، کشورهای همسایه ما را با بی‌رحمی اخراج می‌کنند، حتی باد و باران هم بر ما رحم نمی‌کند. خودت، کمی بر ما رحم کن. خدایا! ما آواره، بی‌وطن و بی‌خانه شده‌ایم و هویت خود را از دست داده‌ایم. درد و رنجی که بر شانه‌هایمان سنگینی می‌کند، توان تحمل را از ما گرفته است. این غم و بدبختی بر جان ما فشار می‌آورد. ای خدا! یا بر ما رحم کن، یا اگر ممکن است، سرنوشت کشوری به نام افغانستان را چنان مقرر کن که مردم از رنج و بدبختی رهایی یابند. مردم افغانستان باید این دردها و رنج‌های دنیوی را ببینند ؟؟ توان نفس کشیدن نماندی برای کشور مردمم !

keyboard_arrow_left Previous keyboard_arrow_right Next

@sanam_kabiri سوال اساسی این است که آیا ما به خود رحم می‌کنیم؟